Wydarzenia
Seminarium-prof. dr hab. Jerzy W. Mietelski oraz mgr inż. Katarzyna Szufa
Data dodania: 29-03-2018 | Autor: Anna Chwał
W dniu 11 kwietnia 2018r. o godz. 12:15, w Audytorium – sala 1023 budynku AJD przy al.Armii Krajowej 13/15, odbędzie się Seminarium, w trakcie którego prof. dr hab. Jerzy W. Mietelski wraz z mgr inż. Katarzyną Szufa (Instytut Fizyki Jądrowej im. Henryka Niewodniczańskiego Polskiej Akademii Nauk w Krakowie) wygłoszą wykład pt. "Skażenie radioaktywne plutonem na Ziemi" oraz "Ocena skażeń radioaktywnych i dawek dla wybranych elementów ekosystemów Antarktyki".
Abstrakt wykładu:
Przedstawione będą wyniki badań nad promieniotwórczością sztuczną (137Cs, 90Sr, 238,239+240Pu, 241Am) i naturalną (40K, 230,232Th, 234,238U) w Antarktyce. Przeanalizowano 59 prób ze środowiska morskiego (kości, pióra, tkanki miękkie i skorupy jaj ptaków; kości, skóra, futro ssaków; muszle i tkanki miękkie mięczaka; ryby; algi) oraz 52 ze środowiska lądowego (mchy, porosty, trawa, gleba). Najistotniejszym wynikiem przedstawionym w pracy jest to, że średnie stosunki aktywności 238Pu/239+240Pu oraz stosunki masowe 240Pu/239Pu wyraźnie (istotnie statystycznie) różnią się między ekosystemem lądowym i morskim. Ekosystem morski charakteryzuje stosunkiem aktywności 0,102 i stosunkiem masowym 0,20, a ekosystem lądowy odpowiednio: 0,158 i 0,17. Wyniki 240Pu/239Pu i 238Pu/239+240Pu ekosystemie lądowym są zbieżne z danymi charakterystycznymi dla globalnego opadu promieniotwórczego. W ekosystemie morskim zauważa się wpływ źródeł o innym plutonowym stosunku izotopowym. Stosunek 137Cs/239+240Pu w środowisku lądowym jest zaniżony w stosunku do globalnego opadu radioaktywnego (w środowisku morskim nie wyznaczono tego parametru z powodu zbyt małej liczby wyników powyżej limitu detekcji), podobnie zaniżony jest stosunek 90Sr/239+240Pu na lądzie, ale także w próbach morskich. Natomiast 241Am/239+240Pu w obu środowiskach zachował wartość charakterystyczną dla globalnego opadu. Otrzymane wyniki pozwoliły przeprowadzić ocenę narażenia radiologicznego od sztucznej promieniotwórczości w ekosystemach Antarktyki. Maksymalna uzyskana całkowita wewnętrzna dawka roczna nie przekracza 400 μGy. Na podstawie tych analiz udało się wytypować gatunek wskaźnikowy: petrela śnieżnego (Pagodroma nivea). (Jerzy W. Mietelski, Katarzyna Szufa)
1.